Alle biologische organismen, met inbegrip van planten en dieren, zijn opgebouwd uit piepkleine bestanddelen die cellen worden genoemd. Elke cel heeft een biologische code, DNA genaamd, en deze code is georganiseerd in een reeks genen die de informatie bevatten die nodig is om het organisme te laten functioneren en die ook een aantal kenmerken van het organisme bepalen, zoals lengte, gewicht, kleur van de ogen, huidskleur en het tijdstip waarop de cellen zich delen of ophouden zich te delen.

Elk organisme begint als een enkele cel, vermenigvuldigt zich door het laten ontstaan van nieuwe cellen, en stopt dan op een bepaald moment met delen of sterft op basis van de ingebouwde genetische code. Alle informatie in de genen wordt doorgegeven aan de afstammingscellen. Bepaalde genen kunnen mutaties of fouten in hun bouwstenen hebben, waardoor het werkprogramma van de cel wordt verstoord en de cel zich abnormaal gaat gedragen. Deze afwijkingen worden ofwel op natuurlijke wijze gecorrigeerd door de veiligheidsmechanismen van het lichaam (immuunsysteem), of zij kunnen ertoe leiden dat de cel spontaan afsterft.

Wanneer cellen in de prostaatklier zich abnormaal ontwikkelen en een tumor vormen, wordt dit prostaatkanker genoemd. Prostaatkanker ontwikkelt zich in de meeste gevallen langzaam, zodat de diagnose tegenwoordig meestal wordt gesteld wanneer de kanker alleen in de prostaatklier aanwezig is, wat bekend staat als vroege, gelokaliseerde of orgaanbeperkte prostaatkanker. Meestal zijn er in een vroeg stadium geen tekenen van prostaatkanker, en als u urinewegklachten hebt, kan dat te wijten zijn aan goedaardige oorzaken. Een PSA-test (bloedonderzoek) of een afwijkend rectaal onderzoek kan de enige manier zijn waarop uw arts het kan vermoeden. In agressievere gevallen kan het snel groeien en zich verspreiden naar andere delen van het lichaam, vooral de botten.

Het lymfesysteem verdedigt ons tegen ziekte en infectie.

Het voert extracellulaire vloeistoffen af die afvalstoffen van cellen bevatten en die door de witte cellen worden gebruikt om voortdurend naar ziekte of afwijkingen te zoeken.

Lymfevaten bevinden zich in bijna elk orgaan (behalve het centrale zenuwstelsel). Lymfevaten zijn te vinden in spieren, in longen... en in de prostaat. Deze lymfevaten staan in verbinding met lymfeklieren.

Lymfeklierclusters bevinden zich op verschillende plaatsen in het lichaam. De keel, de oksel, de lies en de buik zijn de meest voorkomende plaatsen voor lymfeklieren. Deze clusters van klieren zijn bekend en gezwollen in het gebied bij een infectie (bijvoorbeeld bij keelontsteking, met gezwollen lymfeklieren in de hals)

Dat is de reden waarom, wanneer een kankercel de primaire tumor 'verlaat', hij door de stroom van de extracellulaire vloeistof wordt getransporteerd, vervolgens in de lymfevaten die de tumor draineren terechtkomt en zich dan gewoonlijk verspreidt naar de eerste plaats waar de stroom hem heen leidt: naar de lymfeklieren. De lymfeklieren zwellen hierdoor op.